مولوی و عرفان | مولوی , مولانا ,تئوری ظاهر ومظهر, تفسیر , شعر

به نام خدا 

تئوری ظاهر و مظهر

هرچه اندیشی ،پذیرایی فناست                آنکه در اندیشه ناید ،آن خداست

 به هرچه فکر میکنیم فنا پذیراست وتنها آنچه در تصور نمی گنجد فنا ناپذیر میباشد .

آنچه در تصور انسان نمی گنجد خداوند است وحقیقت ذات خداوند برتر از اندیشه آدمیست .

این از مهمترین مسائل اساسی تصوف تحت نام اتحاد ظاهر ومظهر است ،یعنی انسان

کامل مظهر خداوند است جز ذات خداوند.

ور برای بنده اش است این گفتگو              آنکه حق گفت او من است ومن خود او

خداوند خودش فرموده است او من ،ومن اوهستم .

مولوی در اتحاد ظاهر ومظهر معتقد است که خداوند در انسان تجلی پیدا کرده

وانسان به حق پیوسته وبااو متحد شده است .این با حلول وحقیقت ذات خداوندی در

انسان متفاوت است ،این اتحاد از طریق روشنایی نور وبرطرف کردن تاریکی در

روشنایی و زوال وجداشدن از هستی مطلق صورت میگیرد .

 او اعتقاد دارد خداوند از وحدت به شهود کثرت در هیکل ناسوتی انسان تجلی پیدا

کرده وبه اقتضای جنسیت وجاذبه های خلایق در آنها متفاوت است .(تا حد اناالحق)،

انسان سایه خداوند است .اگر نور نبود سایه هم نبود ،از سایه به وجود نور پی میبریم .

تمام کاینات سایه خداوند است ،سایه از ذات جدانیست . سایه تجلی خداوند ومظهر است

ونور ،ظاهر یا خداوند است .

چون که گل بگذشت وگلشن شد خراب        بوی گل را از که یابیم ؟ از گلاب

انبیا ، اولیا ، ولی و...در هردینی میتواند وجود داشته باشد ولی چون حامل

نور حقیقت هستند ،هیچ فرقی بین آنان نیست . وهمگی مظهر خداوند هستند .

 فرق نتوان کرد نور هر یکی                     چون به نورش روی آری ، بی شکی

** ف_مرادبک **